Jakie są zalety i wady podłóg samopoziomujących?

Podłogi samopoziomujące posiadają zarówno właściwości wspólne dla wszystkich powłok polimerowych tego typu, jak i cechy charakterystyczne dla każdego rodzaju płci. Na zalety i wady wpływają materiały bazowe: żywice poliestrowe, poliuretanowe, epoksydowe, akrylowe lub metylometokrylanowe.

Korzyści

Bardzo dekoracyjne, szczególnie z powłoką lakieru 3D. Szeroka gama kolorów, od delikatnych do bogatych odcieni. Jednocześnie możesz stosować rysunki i tworzyć teksturowane powierzchnie. Wysoka wytrzymałość na ściskanie i zginanie. Solidność, brak szwów, łatwość pielęgnacji zwiększają higienę.

Odporność na wilgoć. Takie podłogi są odporne na zużycie i wstrząsy. Można go myć aktywnymi detergentami, a nawet rozpuszczalnikami. Nie zawierają substancji toksycznych lub alergicznych, są bezpyłowe, nie są podatne na pojawienie się grzybów i pleśni. Posiadać certyfikaty ogniowe.

Można to zrobić różna grubość warstwy roboczej. Tak więc na betonowej warstwie podstawowej można osiągnąć do 10 mm, a na wierzchu istniejących podłóg samopoziomujących można zaktualizować warstwę wykończeniową o zaledwie 0,5 mm. Rezultatem jest jednolita powłoka, która nie ma szwów.

Epoksyd odporny na obciążenia mechaniczne. Poliuretan nie obawia się ekspozycji chemicznej, w tym kwasów, olejów, a nawet benzyny.

Maksymalnie poliester higieniczne i ekologiczne. Akryle nie boją się szoków termicznych i ultrafioletu, szybko twardnieją i mogą być montowane nawet w temperaturach poniżej zera. Można ustawić różne specjalne właściwości techniczne, takie jak właściwości antystatyczne, antypoślizgowe.

Wady

Podłogi samopoziomujące dość drogie, zarówno z obliczenia materiału na kwadrat, jak i kosztem instalacji. Instalacja nowej powłoki może trwać dość długo, ponieważ konieczne jest przygotowanie idealnie gładkiej podstawy, poczekać, aż będzie całkowicie sucha (osiągnięcie 28% wilgotności resztkowej zajmuje 28 dni), a następnie zainstalować polimer. Lokalna naprawa ma również pewną złożoność, ponieważ idealnie wybór koloru jest dość trudny. Niektóre gatunki żółkną od promieniowania ultrafioletowego, więc nie mogą znieść promieni słonecznych. Powłoka nie jest naturalna. Usunięcie takiego zasięgu będzie bardzo problematyczne.

Do wad należą również szczelność na parę taki zasięg. Biorąc pod uwagę, że beton jest hydrofobowy i przepuszczalny dla pary, ale polimer nie, niezbędna jest aktywna hydroizolacja podłoża. W przeciwnym razie kapilary płyty betonowej mogą przeskakiwać pary do warstwy polimeru, gdzie na paroszczelnym materiale polimerowym wystąpi kondensacja. Z biegiem czasu ciśnienie pary wodnej może prowadzić do rozwarstwienia, tj. rozwarstwienie powłoki polimerowej. Jednocześnie woda, która nie wychodzi, prowadzi do zwęglenia betonu, co negatywnie wpływa na jego właściwości wytrzymałościowe i powoduje zniszczenie bazy.

Istnieje inny rodzaj samopoziomujących podłóg o ulepszonych właściwościach - cement polimerowy. Jest na bazie cementu, więc materiał pozostaje przepuszczalny dla pary. Ale obejmuje również specjalne polimerowe dodatki chemiczne, które są wybierane w kompleksie. Dzięki temu system okazuje się być modyfikowany, umożliwia tworzenie samopoziomujących podłóg o grubości 5 mm. Takie podłogi są paroprzepuszczalne, bardzo wytrzymałe na ściskanie i zginanie, odporne na ścieranie, ognioodporne. System jest samopoziomujący. Naprawa jest dość prosta. Istnieje wiele rozwiązań kolorystycznych.