Wat is titaandioxide, weinigen weten het meestal, chemici en technologen. Maar ze zagen het allemaal. TiO2 wordt gebruikt door schilders en schilders, schoonheidsspecialisten en voedingsspecialisten, het is goedgekeurd voor gebruik als levensmiddelenadditief E171. Het is ook het belangrijkste actieve bestanddeel van zonnefilters en geeft een helderwitte kleur aan ongeverfde zeepvariëteiten.
Nog niet zo lang geleden waren de gegevens over de toxiciteit van titaniumoxide ondubbelzinnig: "een stof is onschadelijk in welke dosis dan ook." Titaandioxide lost niet op in het maag-darmkanaal en wordt niet door het bloed opgenomen. Desondanks zijn er gegevens over beroepsziekten van mensen die in stoffige omstandigheden werken met deeltjes titaniumoxide.
Onlangs hebben journalisten aandacht besteed aan wetenschappelijke publicaties over de carcinogene en mutagene effecten van titaniumdioxide-nanodeeltjes op muizen en zijn ze uitgebarsten in een reeks emotionele publicaties, waarvan de toon grenst aan paniek. Laten we proberen emoties en feiten te delen.
Wat zegt de wetenschap over de toxiciteit van titaniumdioxide-nanodeeltjes?
Hongerig voor details kan verwijzen naar de originele artikelen van de auteurs: Robert Schiestl (VS), Chen J., Dong X., Zhao J. (China) of lees een recensie van artsen van Kazan Fatkhuddinova L.M., Khallyulina TO. en Zalyalova R.R. De rest biedt onze conclusies uit het werk van artsen en biologen.
Wetenschappers bevestigden experimenteel de eigenaardigheden van het metabolisme van stoffen in de vorm van kleine deeltjes. Nanodeeltjes nemen een tussenpositie in grootte (minder dan 0,0001 mm) in tussen de atomen of ionen van stoffen en de gebruikelijke microdeeltjes van poeders, gewoonlijk gemeten van 0,001 tot 0,1 mm. Onoplosbare microvezels beschadigen alleen de longen en ogen. Ze komen niet in het bloed, ze bewegen niet rond de organen en beschadigen ze niet chemisch.
Een ander ding - nanopoeders. Ze kunnen het bloed binnendringen (de gemakkelijkste manier - door de longen), en daaruit - in de organen en interactie met de componenten van de cellen. In een van de experimenten na intraveneuze toediening aan muizen van titaandioxide nanopoeder met een dosis van 5 μg / kg, werden deeltjes vervolgens aangetroffen in de longen, lever, nieren en milt. Er zijn geen duidelijke tekenen van toxiciteit vastgesteld. Aan de andere kant werden feiten van schade aan cellen van het longweefsel vastgesteld wanneer muizen titaniumdioxide in hoge concentraties inhaleerden.
Er waren gevallen van schade aan het DNA en de chromosomen van muizen die TiO2-nanodeeltjes met drinkwater ontvingen in hoeveelheden die de "titaniumlading" van het personeel bij de productie van titaniumoxidepoeders gedurende anderhalf jaar nabootsten. De mogelijkheid van penetratie van nanodeeltjes in het bloed door intacte huid door wetenschappers wordt niet gedetecteerd.
Is er schade aan titaniumdioxide bij gebruik van cosmetica en zeep? conclusies:
- Titaandioxide in de vorm van nanodeeltjes is niet volledig onschadelijk en kan onder bepaalde omstandigheden ziekte veroorzaken.
- De biologische activiteit van titaniumoxidedeeltjes van nanometergrootte vereist nader onderzoek.
- Het risico van een aanzienlijke hoeveelheid titaandioxide-nanodeeltjes die uit cosmetica en zeep in het bloed komen, bestaat theoretisch, maar de waarschijnlijkheid hiervan is zo klein dat het niet nodig is om het gebruik ervan te staken.
- Hun zonnebrandmiddelen zijn het best om die te kiezen die een merkbaar stempel op de huid achterlaten. Ze bevatten titaniumdioxide niet in de vorm van nanodeeltjes, maar in de vorm van een grover poeder. En zonnepoeders, die gemakkelijk bij toeval kunnen worden ingeademd, mogen helemaal niet worden gebruikt.
