13 najlepszych pianino cyfrowe

Hmm ... Po Casio Yamaha, stojąc trochę taniej, wygląda naprawdę blado - zamiast pełnowymiarowej klawiatury jest tylko 76 klawiszy, a mechanizm młota nie jest im „dostarczany”. Jednak nie na darmo, że ten kompaktowy pianino cyfrowe znajduje się w rankingu najlepszych?

Nie, nie na próżno. Głównym atutem „Yamaha” - jest dźwięk. Tutaj Casio naprawdę przegrywa i zauważalnie. Nawet szkoda, że ​​firma nie zainstalowała najlepszej akustyki w fortepianie - dźwięk NP-32 ujawnia się w nowy sposób w wysokiej jakości słuchawkach.

Zestaw efektów jest tradycyjny, przede wszystkim wysokiej jakości pogłos i refren. Dla początkującego muzyka szczególnie przydatny będzie wbudowany looper - po nagraniu gry jednego instrumentu w jego pamięci, możesz przełączyć tryb i odtworzyć inny wirtualny instrument na płycie.

Istnieje również tryb podzielonej klawiatury, który umożliwia wykonanie tego samego „na żywo” - jedna ręka odgrywa rolę jednego instrumentu, a druga - drugiej. Istnieje również interfejs MIDI, dzięki czemu fortepian może być zawsze używany z dowolnym syntezatorem VST na komputerze.

Tu klawiatura jest jeszcze mniejsza - 61 klawiszy. Ale różnica w cenie z modelem „32.” jest więcej niż namacalna - czy to naprawdę tylko z tego powodu? Spróbujmy to rozgryźć.

Po pierwsze, skrócenie klawiatury jest kompensowane przez wbudowaną funkcję transpozycji.Oczywiście, jeśli grasz fragmenty na całej klawiaturze, używanie transpozycji będzie niewygodne, ale czy często tego potrzebujesz?

Dźwięk tutaj jest dokładnie taki sam, jak próbkowany z prawdziwych instrumentów Yamaha, aby zmniejszyć koszty, ucierpiała wbudowana akustyka - moc została zmniejszona, same głośniki brzmią bardziej szorstko. Zaczęli grać, ale czegoś brakowało ... Zgadza się - prawy pedał jest opcjonalny, oto kolejny sekret obniżki cen.

Przede wszystkim cierpiał na klawiaturę. Jeśli w NP-32 basy były zauważalnie trudniejsze, to odpowiedź z klawiszy nie zależy od oktawy, a to znacznie psuje instrumenty w porównaniu. Czy NP-12 należy uznać za alternatywę? Być może tylko wtedy, gdy cena emisyjna jest tak ostra.

Nie jest sprawiedliwe stosowanie terminu „fortepian” do tego instrumentu: niektóre funkcje są bliższe syntezatorom, ale KA110 odgrywa rolę pianina doskonale - wygodną i żywą klawiaturę dotykową o doskonałej czułości, a próbki dźwięków są tu napisane z dokładnością do szczegółów.

Waga narzędzia zaskoczyła - prawie 20 kilogramów! W dużej mierze winowajcą jest wbudowana akustyka o łącznej mocy 60 watów, która pozwala grać w małym pokoju nie „w aparacie”, ale na własną rękę. Jeśli dodamy do tego wbudowany automatyczny akompaniament, to mamy świetny wybór tawerny pubowej ... to jest oczywiście muzyk występujący w kawiarniach i barach.

Biorąc pod uwagę, że Kurzweil może być również używany do odtwarzania MIDI z zewnętrznego źródła, istnieje możliwość odtwarzania i nagrywania muzyki na karcie SD, możemy więc spokojnie polecić ją „ludzkiej orkiestrze”, wykonując rolę całego zespołu podczas występu.

Główną zaletą FP-30 jest dźwięk: trudno było oczekiwać takiego szczegółu niższego rejestru z plastikowego i raczej kompaktowego pianina cyfrowego. Jeśli wyrafinowany muzyk przychodzi z czymś, może z dźwiękiem środkowego - ale jest to raczej przypadek amatorski i, prawdopodobnie, problem dotyczy bardziej głośników niż samych próbek lub w obwodzie akustycznym układu elektronicznego. Nawiasem mówiąc, zewnętrzną akustykę można podłączyć przez Bluetooth.

Jeśli Kurzweil okazał się dobry dla profesjonalnej labuchy ... przepraszam, klawiszowiec, wtedy Roland jest bardziej odpowiedni dla początkującego - jest tu funkcja uczenia się, ale możliwość automatycznego akompaniamentu jest gorsza. Ale jeśli istnieje możliwość zakupu takiego fortepianu do nauki, nie będziesz musiał później szukać czegoś lepszego.

Spośród minusów: producent dostarcza fortepian prawym pedałem, trzeba kupić pedały una corda i sostenuto. Ale w rzeczywistości najprawdopodobniej będziesz chciał również zmienić pedał sterowania przepustnicą - nie różni się to pod względem jakości.

Częściowo płaci się za klawiaturę - korporacyjny termin Ivory Feel to nie tylko ruch reklamowy, ten plastik naprawdę imituje kość słoniową. Nie ma skarg na pracę mechaniki, czułość klawiszy i rozkład wysiłku wśród oktaw.

„Nyayaya” - wewnętrzna kotka piszcząca we mnie, dotknięta raczej głupią nazwą tej firmy. Nie można jednak powiedzieć, że miało to wpływ na jakość fortepianu.

Główną wadą tego pianina cyfrowego jest brak portu USB: nie są one pozbawione nawet trzech razy tańszych fortepianów z naszego przeglądu, ale ten model może być używany jako klawiatura MIDI tylko wtedy, gdy na komputerze znajduje się port MIDI (lub kupić Adapter USB-MIDI). Jest to jednak bardziej zaawansowane narzędzie edukacyjne niż narzędzie profesjonalnego muzyka.

Dźwięk tutaj nie ma na co narzekać, jest bardzo „smaczny” nawet na wbudowanej akustyce. Klawiatura „kawaleryjska” jest wygodna i ma doskonałą czułość, ale jest dość głośna - gdy grasz na niskim poziomie głośności, mimowolnie zaczynasz czuć akompaniament bębnów. Mimo to jakość dźwięku jest w dużej mierze wymienialna.

Jeśli porównasz fortepian Yamaha i Korg, to raczej instrumenty do różnych stylów gry niż instrumenty, które znacznie się różnią. Jeśli na klawiaturze „Korg” ręce są bardziej skłonne do grania długich, ciężkich akordów, to w „Yamaha” wolałabym latać na górnym rejestrze, jeśli nie trzydzieści sekund, to na pewno szesnasty.

Yamaha traci głównie moc wbudowanej akustyki, ale prawie dwukrotnie. Być może, nawiasem mówiąc, pod wieloma względami różnica w charakterze dźwięku właśnie od tego - dno „Korg” już zauważalnie rozprzestrzenia się wzdłuż ciała, przenoszone na palce, „Yamaha” tego nie ma. Jednak 12-calowy „Yamaha” do użytku domowego jest więcej niż wystarczający.

Najtańsze z popularnych pianin cyfrowych z „nowoczesnym” ciałem wyróżnia się spośród nich przede wszystkim zewnętrznie, a nie w najlepszy sposób: wygląda bardziej jak syntezator wciśnięty w korpus płyty wiórowej. Porównania z ascetycznym designem Korg czy Yamaha są tutaj bezużyteczne.

Słowa o płytach wiórowych jako materiale przypadku nie były przesadą: to kompaktowe urządzenie waży na ogół nieco mniej niż 60 kilogramów. Nawet 50-watowa akustyka nie jest w stanie „wzbudzić” tego projektu, chociaż waty są tu raczej „chińskie”. O syntezatorze mówiliśmy również nie na próżno - bank dźwięków ma tutaj aż 599 presetów, ale z oczywistym poświęceniem jakości na ilość.

Ogólnie rzecz biorąc, Chińczycy poszli własną drogą - zrobili coś niedbałego ze średnią jakością dźwięku, ale w charakterystyce piszą „599 ton, 203 auto-akompaniamentów, 100 efektów” dużymi literami, jak tetris „999 gier w 1”, gdzie wszystkie te gry były podejrzanie podobne.

Ogólnie ... Cóż, jeśli twoje finanse są ledwo wystarczające, a chcesz kupić instrument o dokładnie takim kształcie, Medelli jest dla Ciebie.

Jeśli „Yamaha” została zbudowana dokładnie jak fortepian (ale spełnia również to zadanie w stu procentach), to „Roland” z 316 barwami jest raczej uniwersalny. Dodajmy wbudowany automatyczny akompaniament ... i zdajmy sobie sprawę, że korzystanie z tego „bogactwa” przy tak minimalnym projekcie jest niezwykle niewygodne.

Cóż, iPad ponownie zastąpi rząd przycisków i wyświetlacz mikroskopowy. Podłącz go przez Bluetooth do fortepianu, uruchom odpowiednią aplikację ... (Tutaj autor splunął i poszedł dołączyć prawdziwą gitarę z żelaznymi strunami w wzmacniaczu lampowym na żywo, przeklinając głośno po drodze).

Wracając do dźwięku. Wdrożenie instrumentów „na żywo” jest tutaj bardzo przekonujące i tylko osoba z delikatnym uchem w „ślepym teście” słyszy różnicę między Rolandem a Yamahą. W przegranym wygoda klawiatury jest większa - niestety, nie ma takiej wrażliwości na technikę gry jak Yamaha.