Top 10 Aparaty Nikon

Całkowicie kompaktowy aparat nie przeraża ceny, ale jest bardzo interesujący ze względu na swoje możliwości - warty tylko obiektywu Nikkor z 35-krotnym zoomem! Przyzwoita przysłona obiektywu dla tej klasy (3,4–6,9) z zakresem ogniskowych 24–840 mm (odpowiednik 35 mm) pozwala fotografowi amatorowi znacznie rozszerzyć swoje możliwości: znaleźć jaśniejszy aparat, który może strzelać do obiektów na znaczną odległość, bo te pieniądze są bardzo trudne.

Bardziej przygotowany użytkownik będzie nieco rozczarowany matrycą: użycie rozmiaru 1 / 2,3 ”było ceną za zwartość, a tym samym zwiększony hałas przy słabym świetle i wartościach maksymalnej czułości (ustawienia umożliwiają ustawienie go na ISO 3200). Istnieją jednak doskonałe możliwości ręcznej regulacji: można ustawić czas otwarcia migawki i przysłonę oraz ręcznie przesunąć punkt autofokusa. Ekran ma możliwość przechylania w celu fotografowania z niewygodnych pozycji (oczywiście w przypadku autoportretów), a stabilizacja obrazu jest zawsze przydatna podczas fotografowania.

Jednocześnie kamera jest również wyposażona w możliwość filmowania w rozdzielczości 4K - dla stosunkowo niedrogiego kompaktowego rozwiązania jest to poważna zaleta. Szkoda, że ​​aparat nie może zapisać RAW, chociaż wbudowany JPEG jest całkiem niezły - można z powodzeniem drukować zdjęcia w formacie A4 bez ryzyka nadmiernego wygładzania i bez utraty ostrości.

Ten aparat dobrze naśladuje „SLR”, ale oczywiście nieusuwalny obiektyw łatwo go oddaje. Ale co to za obiektyw: rekordowy zoom 125x sprawia, że ​​od razu myślisz o astronomii amatorskiej. Jednocześnie, mając szalone 3 metry ekwiwalentnej ogniskowej na „długim końcu”, obiektyw jest zawężony tylko do f / 8, co, jak się zgodzisz, jest doskonałe dla kompaktowego ultrazoomu. Ponadto istnieje stabilizator dla optyki - tutaj jest to z pewnością obowiązkowe, chociaż nadal nie będzie możliwe strzelanie z takiego maksymalnego EGF z rąk. Ale na umiarkowanych ogniskowych pozwoli to, powiedzmy, na fotografowanie bez późniejszego usuwania dziesiątek zdjęć z powodu „szarpnięcia” przekleństwami. Tak i nie zapomnij o zoomie cyfrowym: razem z optyką pozwala uzyskać EGF do 12 metrów, mamma mia!

Niestety, matryca psuje wszystko: nawet z podświetleniem, ale nawet APS-C nie jest zwykłym czujnikiem o rozdzielczości 16,3 megapiksela w formacie 1 / 2,3. Pozwólmy tu już i możliwość robienia zdjęć w formacie RAW, ale daje to korzyści tylko w korekcji expo i koloru. Ale „mydlarstwo”, niechęć do wysokich ISO, niestety, jest tradycyjna dla takich matryc - ale w rozsądnych granicach, w swojej klasie, P1000 jest jednoznacznie na czele.

Aparat może teraz pracować z wideo 4K. Dodaj do tego najszerszy zakres ogniskowych i możliwość podłączenia zewnętrznego mikrofonu, nie zapomnij o stabilizatorze optycznym - to Twoje uniwersalne narzędzie do kamerzysty.Ale nie wszystkim spodoba się „chodząca” kamera: waży prawie półtora kilograma, z czego lwia część, oczywiście, jest zasługą obiektywu.

Ten aparat Nikon, zaprezentowany razem z Z7, który stał się w rzeczywistości jego „przyciętą” wersją, tak samo jak z laurami TIPA, tylko w kolejnej nominacji: Najlepszy ekspert od pełnoklatkowej kamery 2019. A więc i co dokładnie „obcięcie”? Chodźmy punkt po punkcie.

Matryca zachowała pełną klatkę, ale prawie połowę rozdzielczości - 25,28 megapikseli. Ale to także pozwala na łatwe drukowanie zdjęć w formatach A2-A3, ale wymagania dotyczące optyki są mniejsze ze względu na większe fizyczne piksele (przywołaj limit dyfrakcji i inne problemy optyczne). To zabawne, ale zakres ISO tutaj stał się jeszcze szerszy niż w Z7 - znowu dzięki pikselom o większym rozmiarze fizycznym, chociaż mało prawdopodobne jest, aby trzeba było wykryć światłoczułość do 204,800. autofokus fazy był przyzwoicie mniejszy (273).

Jaki aparat jest zdecydowanie przegrany i starszy, a więcej „Nikon” SLR - więc jest w autonomii: 310 klatek metodą CIPA? Czy mówisz poważnie Tak, oczywiście, matryca, jej stabilizator i wizjer optyczny (doskonały, zauważamy) „zjadają” energię elektryczną, jakby nie były same w sobie, ale przy zakupie należy natychmiast pomyśleć o zapasowych bateriach i ładowarce do kilku gniazd.

Zgodnie z wersją TIPA, najlepsza kamera DSLR 2019 to właśnie kamera D3500, obecny flagowy najsłynniejszy aparat kinowy firmy Nikon. Po zachowaniu głównych cech poprzedniego aparatu D3400 - 11-punktowego autofokusa, matrycy o rozdzielczości 24 megapikseli, aparat stał się lżejszy, cieńszy i bardziej ergonomiczny. Przyciski, na przykład, „przeniosły się” na prawą stronę tylnej ściany od lewej strony - można je w końcu wykorzystać, trzymając aparat na pasku na nadgarstek na wadze, gdy druga ręka jest zajęta. Cieszę się, że firma nie poparła aktualnej mody w niższym segmencie lustrzanek cyfrowych, aby wsunąć akumulator i gniazdo karty pamięci pod jedną pokrywę: uchwyt baterii, statyw i pasek nie przeszkadzają w szybkim dostępie do karty.

Ekran - stały, bez sterowania dotykowego. W związku z tym ucierpiała możliwość wykonywania zdjęć i filmów z niewygodnych pozycji, aw trybie podglądu na żywo nie ma wygodnego autofokusa dotykowego. Oczywiście w czterocyfrowej serii Canon tak też nie jest - ale po zapłaceniu kilku tysięcy można już wziąć EOS 200D, który nie jest korzystny dla D3500.

Ale na korzyść aparatu Nikon stoi jego autonomia - po jednym naładowaniu akumulatora cicho wykonuje tysiąc zdjęć, tutaj „buty” wciąż wyraźnie tracą. Weź aparat na weekendową wycieczkę? Zdolność nie noszenia zapasowych baterii, takich jak kompaktowość D3500, jest zdecydowanie „gotówką”. A czego jeszcze wymagać od dobrej „lustrzanki cyfrowej”?

Kolejny laureat 2017 roku kontynuuje tradycję siedmiu tysięcy serii, z powodzeniem łącząc funkcjonalność profesjonalnego aparatu z prostotą amatora. Pierwszą rzeczą, na którą oko trzyma się na liście charakterystyk, jest potworny zakres wartości czułości matrycy od ISO 100 do ISO 51200, rozszerzalny do maksymalnej ISO 1640000 (!!!). Nie, nie pomyliliśmy się z liczbą zer. Inną rzeczą jest to, że przy takich ustawieniach poziom szumu jest nadmierny - jednak matryca o rozmiarze 23,5 x 15,6 mm (24 MP) jest daleka od górnych pełnych klatek.

Procesor Expeed 5 pozwala na ciągłe fotografowanie z prędkością 8 klatek na sekundę, podczas gdy bufor może pomieścić do 50 obrazów w formacie RAW lub 100 jeepów. System autofocus Advanced Multi-Cam 3500DX jest tutaj odziedziczony po profesjonalnym segmencie poprzedniej serii, więc jego możliwości są wystarczające dla oczu. Jednocześnie, oprócz napędu elektronicznego, aparat zachował również mechaniczny - jeśli masz Nikkory w swoim magazynie pod śrubokrętem, nie będą musieli zbierać kurzu na półce. System pomiarowy jest również niezmieniony od Nikona D500.

Obecny flagowy model serii profesjonalnej, jak przystało, ma wymiary bloku żużlowego i cenę nowego budżetowego sedana. Dla porównania, nawet najwyższej klasy Canon EOS 1D X Mark II wygląda na przystępną cenę - różnica w wysokości ponad 100 tysięcy rubli przekona wielu nabywców do wyboru przeciwko Nikonowi.

Takie aparaty są często nazywane „olimpijskimi” - nie są one tylko wprowadzane na rynek przed następną olimpiadą, ale są także całkowicie „dopracowane” do fotografii reportażowej: z dowolnej pozycji iz jaką szybkością fotograf fotografuje, muszą zapewnić ramę wysokiej jakości.I oczywiście metalowa obudowa może wytrzymać kąpiel, burze piaskowe, upadki i kopnięcia - ale nie powinieneś rzucać na stopy prawie pół funta „tuszy”.

Pełnowymiarowa matryca ma tylko 20,8 megapiksela, ale zapewnia wyjątkowo wysoką jakość obrazów i najniższy poziom hałasu wśród konkurentów. Nowy procesor EXPEED 5 znacznie zwiększył wydajność przetwarzania sygnału w porównaniu z poprzednim flagowym (D4 użył Expeed 4). Maksymalna czułość ISO 3280000 (zastąp niezbędną liczbę wykrzykników) - raczej ruch marketingowy lub szansa udokumentowania jakiegoś wydarzenia w ciemności niż możliwość uzyskania przyzwoitego zdjęcia w takim ustawieniu.

Aparat „Unkillable and Unsinkable” firmy Nikon wytrzymuje nurkowanie przez 30 metrów i upadek z 2,4 metra. Przesunięcie obiektywu w rogu (co ułatwia trzymanie aparatu w kombinezonie do nurkowania) ma pięciokrotny zoom (równoważne ogniskowe od 24 do 120 mm) i stabilizator optyczny. Ponadto dostępne jest wideo 4K - i to w tak kompaktowym formacie! Jeśli przełączysz się na FullHD, wtedy szybkość klatek może być podniesiona aż do 120 - dla ekstremalnych zdjęć nie będzie to zbyteczne. Oczywiście obsługiwane są Wi-Fi i Bluetooth.

Szkoda, że ​​kompaktowość ograniczyła wymiary matrycy - zastosowano tutaj przetwornik CMOS 1 / 2,3 cala z 16 megapikselami.

Odkąd pojawienie się lustrzanych pełnych ramek w segmencie profesjonalnym stało się oczywiste, „Nikonovtsy” nie odstąpił od tego, pokonując w tym roku nagrodę TIPA Best Full Frame Professional Camera od konkurentów z Sony i Canon.

Aparat otrzymał nowy bagnet, trafnie nazwany Nikon Z i kompatybilny z optyką „lustrzaną” poprzez adapter FTZ. Jednak nie ze wszystkimi obiektywami: nie ma w nim „śrubokrętów” - stara optyka, zaprojektowana do napędu autofokusa wewnątrz aparatu, zostanie tutaj zamieszczona w instrukcji. Ale jeśli w obiektywie znajduje się napęd ostrości, dostępny jest szybki hybrydowy autofokus: na matrycę zastosowano 493 punkty ostrości fazowej.

Rozdzielczość macierzy - 45,7 MP. Oczywiście nie mierzymy jakości w megapikselach - ale dla profesjonalnego aparatu możliwość drukowania na dużym formacie nie jest nieistotna, a tutaj nie można dostać się nigdzie bez wysokiej rozdzielczości (i odpowiedniej optyki). Dużym plusem matrycy jest stabilizacja pięcioosiowa z podanym zakresem pięciu przystanków. Ale jaka duża ilość surowych danych pobranych z macierzy miała negatywny wpływ, więc oczekuje się przy prędkości seryjnego strzelania: nie więcej niż 9 klatek na sekundę, podczas gdy „przycięte”, w tym przez megapiksele Z6 daje 12 do / c. Ale nie można powiedzieć nic złego o odwzorowaniu kolorów ani o dynamicznym zakresie matrycy - a to i tak jest bardziej wartościowe niż zdolność do „pokonania serii” przy prędkości karabinu maszynowego.

Jeśli chodzi o nagrywanie wideo, nie możesz przestać dbać: obsługa 4K i FullHD przy 120 fps, możliwość podłączenia zewnętrznego mikrofonu i słuchawek monitorujących. Optyka pod mocowaniem Z jest początkowo opracowywana cicho i bez „ogniskowania oddechu” przy zmianie ogniskowej.

Obudowa jest wykonana z magnezu, odporna na kurz i wilgoć, tak jak powinna to być profesjonalna kamera. Jedyną rzeczą, która go denerwuje, jest klapka karty pamięci. Dokładniej, nie sam właz, ale to, co otwiera się pod nim - niestety Z7 „zjada” tylko karty XQD bez możliwości tworzenia kopii zapasowych na karcie SD.